Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται

Στην περιοχή του Κοκκιναρά της Πεντέλης οι αναδασώσεις έχουν γίνει πια συχνό φαινόμενο, σχεδόν μια μόδα. Τα πρωινά της Κυριακής-καιρού επιτρέποντος-προσφέρονται για τέτοιου είδους δράσεις και η συμμετοχή του κοινού είναι συνήθως μεγάλη. Αναδασωτές πάσης φύσεως, κατακλύζουν την περιοχή: μαθητές, Πρόσκοποι, Οδηγοί, φαντάροι, περίοικοι και φίλοι του δάσους όπως και σύλλογοι, πολλοί σύλλογοι, μαζί με φορείς κάθε είδους, ιδιωτικούς και δημόσιους. Με μεγάλη δημοσιότητα και περίσσια περιβαλλοντική πλειοδοσία, ανακοινώνεται το πρασίνισμα χιλιάδων στρεμμάτων και η φύτευση δεκάδων χιλιάδων δέντρων. Η επίσκεψη όμως στον χώρο μετά το κλείσιμο των προβολέων δείχνει μια εικόνα διαφορετική. Πολλά δένδρα έχουν ξεραθεί, και πολλά σημεία όπου το δάσος προσπαθεί να γεννηθεί κυριολεκτικά από τις στάχτες του έχουν καταπατηθεί από τους καλοπροαίρετους μεν αλλά ανυποψίαστους αναδασωτές και το βαρύ αποτύπωμα των σκαφτικών μηχανημάτων. Εκατοντάδες δενδρύλλια παραμένουν στις άκρες των δρόμων μισοξεραμένα, περιμένοντας, αρκετές μέρες αργότερα, το φιλεύσπλαχνο χέρι που θα τα τοποθετήσει.
Η επόμενη μέρα της αναδάσωσης φαίνεται δεν προβληματίζει αυτούς που τόσο την διαφήμισαν και που έσπευσαν στην Πεντέλη για να επιδείξουν το έργο τους: Το ΥΠΕΚΑ και τους εργολάβους στους οποίους ανατέθηκε το πρόγραμμα αναδάσωσης, τους φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης που έχουν πάντα το μυαλό τους στις επικείμενες εκλογές, τα ΜΜΕ και τους μεγάλους χορηγούς που προβάλλουν τη περιβαλλοντική τους ευαισθησία.
Μακάρι όμως να μπορούσαμε να ρωτούσαμε και το ίδιο το δάσος αν και πώς θα ήθελε να το αναδασώσουμε. Αν είχε φωνή, το πιθανότερο να μας έλεγε ότι θα προτιμούσε να μείνει στην ησυχία του για λίγο, να ηρεμήσει μετά από την λαίλαπα της πυρκαγιάς, να ξεκινήσει την διαδικασία της φυσικής του αποκατάστασης και όπου και αν χρειάζεται, τότε ναι, να το βοηθήσουμε και εμείς με τις δράσεις μας. Το σίγουρο είναι ότι θα μας παρακαλούσε πρώτα απ’ όλα να το βοηθήσουμε να μην ξανακαεί, να το πυροπροστατέψουμε, και να το βοηθήσουμε να μείνει ακέραιο και ανέπαφο από την μανία των ανθρώπων να το καταπατούν και να το εξαφανίζουν. Θα μας ζήταγε να αναθέσουμε οπωσδήποτε το έργο αυτό σε μια υπηρεσία κατάλληλη όπως η Δασική, τονίζοντάς μας ότι δεν πρέπει να μείνει αστελέχωτη και απαξιωμένη όπως είναι τώρα. Και θα μας τόνιζε ότι όσο και αν το αγαπάμε και μας αγαπάει, τα βαριά σκαφτικά μηχανήματα που σκάβουν τα χώματά του για να φυτευτούν δέντρα που εγκαταλείπονται και ξεραίνονται μετά από λίγο, δεν το βοηθούν καθόλου. Ίσως να μας έλεγε επίσης ότι θα προτιμούσε να κάνουμε σποροφυτεύσεις με βελανίδια, πολλά βελανίδια, χωρίς πολύ κόπο και χρήμα, και ας επιβίωνε μόνο το εν πέμπτο τους. Πάνω απ’όλα όμως θα μας ζητούσε να μην το ξεχάσουμε όταν πάμε σπίτι μας μετά από την φύτευση και να το ξαναεπισκεφτούμε, ίσως να χρειάζεται την βοήθειά μας.