Μπορεί να γεμίσει το άδειο (πλέον) πουκάμισο της ΔΕΘ;

Του Χρήστου Μάτη*


Το βασικό πρόβλημα της εφετινής γενικής Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης του Σεπτεμβρίου δεν είναι ούτε η σύναξη των υπουργών, ούτε οι διαδηλώσεις διαμαρτυρίας, που εδώ και αρκετά χρόνια έχουν μεταφερθεί στην πόλη.

Τόσα χρόνια οι υπουργοί δικαίως μαζεύονταν, διότι τα υπουργεία και οι εποπτευόμενοι οργανισμοί είναι οι βασικοί χρηματοδότες της έκθεσης. Χωρίς δημόσιο τομέα η γενική έκθεση του Σεπτεμβρίου θα είχε καταρρεύσει από το 1973 και την πετρελαϊκή κρίση, που απομάκρυνε τους βασικούς εκθέτες του ιδιωτικού τομέα.

Και οι διαδηλώσεις δικαίως γίνονταν, διότι η συνολική παρουσίαση της οικονομικής πολιτικής πρέπει να έχει μια συνολική απάντηση.

Το βασικό πρόβλημα της εφετινής έκθεσης είναι ότι δεν υπάρχει οικονομική πολιτική για να εξαγγελθεί. Διότι η οικονομική πολιτική της χώρας, που δίνει το 85% των εσόδων της για να πληρώνει τα χρέη της, καθορίζεται αλλού και εξαγγέλλεται από αλλού.

Φαντάζομαι ότι θα ακουγόταν ως ανεκδοτο να ζητούσε ο πρωθυπουργός από τους δανειστές μας να περιμένουν την έκθεση του Σεπτεμβρίου, για να ανακοινώσει από πού θα μαζέψει τα 11,5 δισ. ευρώ, επειδή «έτσι είθισται». Διότι αυτή είναι η βασική οικονομική πολιτική.

Και το δεύτερο πρόβλημα της έκθεσης είναι, ότι ο δημόσιος τομέας που τη στηρίζει τελεί υπό κατάργηση. Άρα τι ακριβώς να εκθέσει; Αυτά που σε λίγο δεν θα υπάρχουν;

Όμως, πώς θα γεμίζουν τα δωμάτια στα ξενοδοχεία, αν οι κρατικοί οργανισμοί δεν στέλνουν από την Αθήνα υπαλλήλους, ακόμη και για να κρατούν ανοιχτά τα περίπτερα; Πώς θα αυξηθεί η κατανάλωση στα εστιατόρια χωρίς «υποχρεωτικούς» επισκέπτες; Πώς θα τροφοδοτηθούν οι προμηθευτές της κατασκευής των περιπτέρων;

Ουσιαστικά το μόνο που έχει σημασία πλέον στην πολιτική ζωή της χώρας είναι η συνέντευξη τύπου της Κυριακής.

Το ενδιαφέρον, λοιπόν, διολισθαίνει από την οικονομία στην τρέχουσα πολιτική. Μπορεί να δημιουργεί ένα έλλειμμα, συγχρόνως όμως ανοίγει ένα νέο πεδίο.

Τη δυνατότητα μετατροπής της Διεθνούς Έκθεσης του Σεπτεμβρίου σε ένα μεγάλο φόρουμ συζήτησης και διαλόγου για την πολιτική και την οικονομία, παράλληλα με το εκθεσιακό γεγονός.

Αυτό, όμως, δεν είναι κάτι που μπορεί να το οργανώσει μια κρατική εταιρεία εκθέσεων, η διοίκηση της οποίας συμπεριφέρεται ως ιδιώτης αναλαμβάνοντας επιχειρηματικά ρίσκα με δημόσιο χρήμα.

Αυτό είναι μία υπόθεση της ίδιας της πόλης και των ζωντανών της δυνάμεων, της οικονομίας, της εργασίας, του πολιτισμού.

Το πεδίο δόξης για το δήμο Θεσσαλονίκης μπορεί να είναι λαμπρό. Αν δεν φοβηθεί ότι μπορεί να «σκιαστεί» από λαμπρότερες παρουσίες.



*Ο Χρήστος Μάτης είναι Δημοτικός Σύμβουλος Θεσσαλονίκης, επικεφαλής της παράταξης ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ- Οικολογία στην Πράξη